A- A A+

ŞEHİR HİKÂYELERİ

10.03.2006, Cumhuriyet

Kars 'ta bir yerel TV , halkın arasına karışarak gündelik hayata dair röportajlar yapıyor.

Muhabir, yaşlı bir amcaya mikrofon tutup "Nasılsın dayı, eyi misen?" diye sordu.

- Şükür oğul, canı taşirem, eyiyem, çoh eyiyem.

- Halin, keyfin, sağlığın da eyi midir?

- Eyidir, he, çoh eyidir.

- Şehirden, hizmetlerden memnun musun?

- Nası söz!

- Validen, kaymakamdan, belediye başkanından?

- Hiç eyle olur? Bizim ağzımız dövlete ne diyebilir?

- Yani memnunsun.

- Allah dövlete millete, kaymakam bege, belediye başganımıza zeval vermesin.

- Memnunsun?

- Dövletimiz, kaymakamımız, başganımız, şanlı ordumuz başımızdadır, her ne olursa bilfiil o dakika yanımızdadır. Ben vatanıma nası serzeniş ederem? Amma, benim derdim başkadır.

- Allahına gurban dayı, söyle nedir?

- Doksan sene önce buraya Ruslar girdi ya?

- He girdi.

- Hani bu belediye binalarını, okulları, çeşmeleri, istasyonu Ruslar yaptılar ya?

- Rus işgalinde yapıldı değil mi dayı?

- He. Heç benim dövletime, milletime sözüm olur mu? Ben aha bu Rusların avradını... Doksan sene önce bu kaldırımları, caddeleri yapıp gittiler, bir gün olsun bi kere Kars'a gidek , yollar bozuldu mu, kanallar tıkandı mı demediler, insan bi gelir de bakar buralara, heç beyle olur!

İnsanımızdan öğrenecek çok şey var. Öyle bir dil geliştirmişler ki cidden karıncayı severken belini incitmiyorlar. Bütün suçları işleyip dili sayesinde ceza almadan kurtulan bir yazar gördünüz mü? Yok. Çünkü onlar üsluba hâkim değiller. Ne sokağı, ne ülkelerini ne de insanlarını tanıyorlar. Amcam, lafı gediğine koyup gidiyor, zeki mi, saf mı, hiçbir iz bırakmadan gidiyor. Bize de ağzı açık dinlemek kalıyor.

Lolon yiyem dayı, pek hoş anlattın meramını...